KISMET

Hep aynı otobüs firmasıyla seyahat ederdim. Yine yolculuk yaptığım bir gündü. Biletimi biraz geç ayırtmıştım o gün işlerim çok acildi. Her neyse öyle ya da böyle otobüsün kalkma saatine yetişmiştim ya önemli olan buydu. Biletime bakma gereği bile duymadan hemen otobüsteki yerimi aldım çünkü hep aynı koltuğa yer ayırtırırdım.
Benim daimi koltuk numaram 8'di.Özel bir anlamı yoktu altı üstü bir koltuktu ama İstanbul'a ilk gelişim benim için özel bir anlam ifade ettiğinden 8' numaralı koltuğun uğruna inanır olmuştum ve bu uğurun varlığının devam edeceğine hep şans getireceğini düşünüyordum.
Neden sonra oturdum koltuğuma.Muavin geldi ve benim yerimin 28'numaralı koltuk olduğunu söyledi. Birden çok sinirlendim! ama nasıl olur ben hep aynı koltuğa yer ayırtırırım şimdi de öyle yaptım ve bu zamana kadar hiçde bir sorun olmamıştı. Muavin tekar '' Rica ediyorum hanfendi otobüsümüz kalkacak lütfen kendi yerinize geçebilirmisiniz'' diyordu.
''Hayır'' dedim.
Çünkü yıllardır seyahatlarımda bu otobüs firmasını kullanıyordum,eski bir müşteriydim sonuçta! ve bir ayrıcalığım olmalı diye sitem edip durdum yetkililere. Nedense bu tartışmanın içinde 8 numaralı koltuğa oturan bayan ise hiç oralı degildi, yerinden kalkmaya da hiç niyeti yoktu. Biraz daha ısrarcı olduysamda dinletemedim sözümü. Zaten otobüste bu yüzden 10 dakika geç kalmıştı halen çıkamıyordu otogardan. Neyse dedim kendi kendime ! yolcular çok rahatsız olmuştu bu tartışmadan ve bu kızgınlıkları yüzlerinden çok açık okunuyordu. Daha fazla üstelemek ise bencilliğe neden oluyordu ki buna hiç hakkım yoktu ! Dedikleri yeri kabul ettim istemeye istemeye ve başladık yolculuğa.
Bulunduğumuz şehri çıktıktan 1 saat sonra gümmm diye bir sesle irkildik,herkes bir yere savruldu aynı saniye içerisinde ! Otobüsün o koca camının tuz buz olduğunu gördüm ne olduğunu anlayamadık o korkuyla,az sonra gözümü açtığımda büyük bir kamyonun arka kısmının otobüsümüzün ön tarafıyla birleştiğini gördüm. Kamyon otobüsümüzün ilk 5 sırasını yerle bir etmişti! Benim koltuğum ise 7.sırada yer alıyordu ve ufak yaralarla kazayı atlatmıştım atlatmasına ama büyük şoktaydım. Kendime gelmeye başladığımda şoktan çok zaman sonra, otobüse bindiğim anı ve 8 numaralı koltuğu hatırladım, yaptığımız tartışmanın ne kadar saçma olduğunu anladım,sonra gözlerim 8 numaralı koltuğu aradı ama onun yerinden artık eser kalmamıştı.
Orda oturmakta ısrar etseydim, o an için kısmetime razı olmayıp ön sıraya yani 8. koltuğa geçmiş olsaydım,
şimdi bu satırları yazıyor olamayacaktım! Bu büyük olaydan sonra kısmetime razı olmayı öğrendim. Sonra tekrar uzun bir düşünceye daldım,
Oda benden razımıydı acaba ???