BANA ÖYLE GEL...

BANA ÖYLE GEL…

Öyle bir gel ki bana güzelim,

Tan yeri henüz ağarmadan,

Horozlar ötmeden gel.

Güneş tepelere ulaşmadan,

Aydınlığa kavuşmadan gel.

Çiy taneleri yaprağın ucundayken,

Rüyada mıyım bilmiyorken gel.

Akşamdan kalma uykum dağılmışken,

Rüzgar penceremi aralarken gel.

Ezan sesi kulaklarımda çınlarken,

İsmini secdede anarken gel.

  

Gel ki,

Sana hasret gözlerim

Görünce güzelliğini,

Doğuversin evime gözlerin.

Alev alev güneş gibi

Yaksın çırpınan yüreğimi.

Alıp götürüversin karanlığı,

Duvarlardan kazısın.

Sürüklesin dağların öte yanına,

Benden uzaklara atsın.

 

Ya da bir gece vakti gel güzelim,

Güller henüz kapanmışken,

Bülbüller şikayet etmezken gel.

Karıncalar yuvaya dönmüşken,

Gece kapımı çalmışken gel.

Kapkara bulutlar ıslanırken,

Ay gökte dolanırken gel.

Etrafta ayak sesleri kesilmişken,

Hasretin içime işlemişken gel.

Düşüncelerim karanlığa karışmadan,

Nerden geldiğini söylemeden gel.

 

Gel ki,

Birer yıldız olsun ela gözlerin,

Karanlığın içinde parlasın.

Bir yol göstersin sana doğru

Aydınlansın kara gözlerim

Ne pahasına olursa olsun

Uzatayım elimi sonunda.

Açıvereyim ardında bulunduğun kapıyı

Ulaşayım yıldızlarına…

Yazan: Banu KENBER